Քու՛յր իմ նազելի, նայիր քո դիմաց՝
Վիրավոր, ավեր սիրտս եմ բացել.
Ա՜խ, նըվիրական ինձ քո գիրկը բաց
Եվ գուրգուրիր ինձ, ես շա՜տ եմ լացել...
Քնքուշ ձեռներով աչերըս սըրբիր,
Մի՛ թող ինձ լալու — ես շա՜տ եմ լացել,
Ճակատիս մռայլ՝ մշուշը ցըրիր,
Եվ գուրգուրիր ինձ, ես շա՜տ եմ լացել...

Շա՛տ եմ տանջվել այս աշխարհում,
Շա՛տ եմ լացել այս աշխարհում.
Այն աչքերը, որ չեն լացել,
Բան չեն տեսել այս աշխարհում:

Սիրեցի, յարս տարան.
Յարա տըվին ու տարան
— Էս ի՞նչ զուլում աշխարհ է,
Սիրտըս պոկեցին, տարան:

Ցավըս խորն է, ճար չըկա,
Ճար չըկա, ճար անող չըկա,
— Էս ի՞նչ զուլում աշխարհ է,
Սրտացավ ընկեր չըկա:

Լա՛վ օրերս գնացի՛ն,
Ափսո՛ս ասին, գնացի՛ն.
— Էս ի՞նչ զուլում աշխարհ է,
Սև դարդերս մնացին...

Ցաված սիրտըս երգեր հյուսեց,
Երգեց անուշ ու տխուր,
Վիշտըս հալվեց, արցունք հոսեց,
Վճիտ, ինչպես ջինջ աղբյուր:

Հավքերի պես երգերս թռան,
Հովերի հետ գնացին,
Արցունքներըս ցողեր դառան,
Վարդի ծոցում շողացին:

Անցան օրեր — եկավ մահը,
Սառ հողի տակ քուն մտա.
Իմ արցունքով շաղաղ վարդը
Շվաք ձգեց իմ վրա:

Հովերն եկան, շիրմիս վրա
Տխուր երգեր երգեցին, —
Ա՜խ, իմ անուշ, իմ վաղուցվա
Հյուսաց երգերս երգեցին...

ԱՆՈՒՇ

ԱՌԱՋԻՆ ԵՐԳ

I
Կանչում է կըրկին, կանչում անդադար
Էն չըքնաղ երկրի կարոտը անքուն,
ՈՒ՝ թևերն ահա փըռած տիրաբար՝
Թըռչում է հոգիս, թըռչում դեպի տուն:
Ուր որ է հայրենի օջախի առաջ
վաղու˜ց կարոտով ըսպասում են ինձ,
Ու ձըմռան երկար գիշերը նստած՝
Խոսում են Լոռու հին - հին քաջերից:
Դեպի են սարերը, որ վես , վիթխարի,
Հարբած շարքերով բըռնած շուրջպարի,
Հըսկա˜ շուրջպարի բըռնած երկընքում,
Հըրճվում են , ասես էն մեծ հարսանքում
Պերճ Արագածի նազելի դըստեր,
Որ Դև - Ալ, Դև - Բեթ և այլ հըսկաներ,
Խոլ - խոլ հըսկաներ հընոց աշխարհի,
Փախցրին բերին անառիկ Լոռի:
II  
Է˜յ հին ծանոթներ , է˜յ կանաչ սարեր ,
Ահա ձեզ տեսա ... Читать дальше »

ԵՐԿՐՈՐԴ ԵՐԳ

(Հ ա մ բ ա ր ձ մ ա ն ա ռ ա վ ո տ ը )
 
Համբարձում եկավ, ծաղկունքը ալվան
Զուգել են հանդեր նախշուն գորգերով:
Փունջ - փունջ աղջիկները սարերը ելան
Վիճակ հանելու աշխույժ երգերով:
   
Համբա րձում , յա՛յլա,
Յա՛յլա ջան , յա՛յլա,
Սև սարեր յա՛յլա,,
Յա՛յլա ջան , յա՛յլա:
 
Երգ ու բույր խառնած,
Թև - թևի բըռնած
Զուգում են լեռներ,
Ծաղիկ են քաղում,
Ծաղկի հետ խաղում ,
Ինչպես թիթեռներ:
 
Համբա րձում , յա՛յլա,
Յա՛յլա ջան , յա՛յլա,
Սև օրեր յա՛յլա,
Յա՛յլա ջան , յա՛յլա:
 
Եկավ Համբարձում՝
Ծաղկով զարդարված,
Մեր բախտին հարցում .
- Ո՞վ է մեզ գը ... Читать дальше »

ԵՐՐՈՐԴ ԵՐԳ

XII 
Ձըմռան մի գիշեր կար մի հարսանիք ,
Հըրճվում էր անզուսպ ամբոխը գյուղի.
յուղն էին իջել հովիվ պատանքի՝
Աղջիկ տեսնելու , պարի ու կոխի :
Ու պարից հետո լեն հըրապարակ
Բաց արին մեջտեղն արձակ գըլխատան,
Զուռնաչին փըչեց կոխի եղանակ,
Ահել ու ջահել իրարով անցան:
Հարա˜յ են տալի - “քաշի˜ հա , քաշի˜…”
Ու դուրս քաշեցի զոռով երկուսին
Մինը մեր Սարոն , իսկ մյուսն Անուշի
Անդրանիկ եղբայր գառնարած Մոսին:
Ողջ գյուղը կամգնեց պարըսպի նման ,
Ջոկվեց, բաժանվեց երկու բանակի,
Ամեն մի բանակն ընտրեց փահլևան,
Կանգնեց թիկունքին տըղերանց մեկի:
ոռում են ,գոչում երկու բանակից.
Սըրտապինդ կացե՛ք, մի՛ վախեք տըղե՛ք , ... Читать дальше »

ՉՈՐՐՈՐԴ ԵՐԳ

XVII 
Ամպերը դանդաղ ուղտերի նման՝
Նոր են ջուր խըմած ձորից բարձրանում .
Քարոտ թիկունքից Չաթինդաղ լերան
Նոր է արևը պըռունգը հանում:
յուղում աղմուկով իրար են անցնում ,
Կըտեր ծերերին կանայք հավաքված,
Տըղերքը դեպի քարափն են վազում՝
Հըրացանների կիսերից բըռնած:
XVIII
Եկավ վիթխարի ծերունի մի մարդ,
Կանգնեց վըրդովված տըղերանց միջին,
Մատը դեպի ձոր մեկնելով հանդարտ
Էսպես նա պատմեց զոռ տալով շիբխին.
Էս գիշեր, կեսը կըլիներ գիշերվա,
Դեռ չէի կըպցրել աչքըս տեղի մեջ.
Քունս էլ է կորել, ջանս էլ էն վաղվա,
Ամեն մի բանից մընացել եմ խեղճ…
Հա՛, հալալ կեսը կըլիներ գիշերվա,
Շունը վեր կացավ էս կըռա ... Читать дальше »