Թիկունքս արած
Արագածին՝
կանգնած եմ
ես Մասսի դեմ.
Ի՞նչ է խորհում
ծերուկ հսկան,
ի՞նչ է տենչում՝
չգիտեմ։
Միայն նրան
եմ հասկանում՝
հողիս ձայնին
ունկնդիր
Եվ քեզ, չքնաղ
իմ Վանա ծով,
դու շղթայված
իմ երկիր։
Դու ծնվեցիր,
իմ ժողովուրդ,
Արարատ սար
ու ձորից,
Ինչպես Վանա
ծովից՝ Սևանն,
ինչպես մանուկն՝
իր մորից։
Դու ժպտացիր
ինչպես մանկիկ՝
ծնված գրկում
իր հույսի,
Հողագնդի ստինքների՝
Արագածի, Մասիսի…
Վանա ծովը
կաթն էր անուշ՝
քո շուրթերին
մանկական,
Քեզ չի սնել
ուրիշ մի ծով,
չունես ուրիշ
բնօրրան։
Դեռ էն գլխից
անգլուխներ
քեզ գլխատ
ել տենչացին,
Ա՛խ, մերթ արյուն,
մերթ արցունք
են խառնել
քո կյանք ու
հացին։
…Աժդահակի
խոլ նախահայր
Բելն Էլ ընկավ,
բայց անվերջ
Դու սարի պես
միշտ կանգնեցիր
քո սարերի
գրկի մեղ։
...
Читать дальше »
|
Ուրիշ հորից
ծնվեի՝
Թէի ծնվի բանաստեղծ…
…Չգիտեյի հորս
բույրն համեմներից
էր գալիս,
Թե իրիկունն
էր վերին դրախտներից
վար բերում,
Երբ արև էր
հեռավոր Ղարսի
վրա մարմրում՝
Հորս ոսկի
հեքիաթն էր
մերթ ծիծաղում,մերթ
լալիս:
Քնում էինք
բոստանում,
աստղերի բաց
գրքի տակ,
Յրորի տակ
հովերի, բայց
երբ քունս
չեր տանում՝
Աստղերի մեջ
իմ բախտի աստղիկն
էի որոնում,
Չգիտեի, որ
հույսիս աստղը
իմ հայրն էր
միակ:
Աստվածավախ
հայրիկս աստվածավախ
մորս հետ
Լոկ եղնիկ
է սերմանել
սրտիս սրտում,
ոչ թե գայլ,
Մեր ոսոխի
մոր մահն էլ
չեմ խնկելու
ես դարձյալ,
Հորս ծածկող
հողից էլ խիղճ
է ծլում մարդավետ:
ՈՒ երբ այժմ
մեր գողտրիկ
բոստանին եմ
կարոտում,
Իմ հուշերն
եմ հոտոտում,
որ հանդիպեմ
հայրիկիս,
Ու չեք զգում,
որ ցավից հեկեկում
է որբ հոգիս,
Ես որբացած
մի գառնուկ՝
կյանքի ձմռան
արոտու
...
Читать дальше »
|
|
Աստղերը
մի օր յուսնյակին
ասին.
- Ինչո՞ւ են
անվերջ խոսում
քո մասին.
Բանաստեղծները՛
լուսնոտի նման,
Մեզ էլ են գովում,
բայց քեզ՝
անսահման…
Մինչդեռ մի
հատ ես, մենք
հազա՜ր մի
հատ...
Եվ լուսինն
ասաց.
-Մրջյունն
էլ է շատ,
Այնինչ առյուծը
մի ձագ է ծնում,
Միջակն հազար
է, հանճարը՝
մի հատ,
Աշխարհում
լավը միշտ
քիչ է լինում,
Ծաղկունքը
քիչ են, խոտերն՝
անհամար,
Վարդը մի հատ
է, տերևը՝ հազար։
Վար նայեք
դուք ձեր գոռոզ
բարձունքից,
Տեսեք՛ աղբյուրն
էլ աղի ծովի
հետ
Ծնվում է մի
մոր անմահ
ակունքից,
Բայց նա է ցրում
ծարավներն
հավետ,
Ոսկին էլ փոքր
է, արևն էլ մի
հատ,
Բայց, նա է ցրում
խավարն անընդհատ,
Այն, որ աստղերդ
ցրել չեք կարող՝
Անթիվ աստղերդ,
այն էլ դարերով...
Ինչ որ մի հատիկ
արևը կանի՝
Չեն կարող
անել աստղերն
անհունի։
| |
